Buffalo Bill

In vakantietijd speelden we in het straatje dat abrupt eindigde bij de roggevelden en ingebed lag tussen volkstuintjes die men lochtingen noemde. De zomer verslikte zich in de bloei van dahlia’s, gladiolen en vlinderstruiken. Het kinderleven van de vroege vijftiger jaren van voorbije eeuw situeerde zich op straten, pleintjes en boerenerven. Het was het laatste decennium waarin jongens en meisjes zich nog voorstonden op hun eigen woonwijk en de gasten van Muikem als totaal anders beschouwden dan die van Kapelle of Dijk. Wij van het Meuleken voelden ons op onze manier superieur al werden wij door bepaalde feiten geconfronteerd met onmiskenbare kwaliteitsverschillen. De rapste geesten bleken uit de Fonteine en Nieuwburg te komen. Vandaar kwamen de snuggerste leerlingen die keer op keer de eerste plaatsen op het schoolpalmares wegkaapten. Meester V.P. koppelde daaraan de overtuiging dat dit te wijten was aan een sobere voeding met karnemelkpap en roggebrood, in sommige gevallen aan melkdrinken uit de lauwwarme speen. Naar zijn zeggen dronken de jongens van die buitenwijken vaak rechtstreeks van de uier.

Roger was een flink stuk ouder dan wij. Hij beweerde een lief te hebben. Dat beweerden wij overigens allemaal maar we beseften dat er een groot verschil was tussen een leuk speelmaatje en een echt lief. Als we uitgeravot waren gingen we naast hem zitten op een hardstenen dorpel. Het volstond hem te attenderen op de recentste chromoprentjes die in chocoladerepen van Kwatta en Van Houtte staken, twee merken die alleen ouderen zich nog zullen herinneren maar die destijds onze smaakfantasieën prikkelden. Om die prikkeling extra aan te sterken zorgden de fabrikanten ervoor dat kleurige prentjes van 3 op 5 cm in elke reep werden meegevouwen. Wij spaarden die plaatjes op om ze naderhand in een album te kleven. Buffalo Bill en Sitting Bull waren helden uit de lopende reeksen, samen met de Drie Musketiers en andere. Roger bekeek de plaatjes, schraapte zijn keel en droomde letterlijk weg in een wereld die alleen hij scheen te kennen, de wereld van Buffalo Bill, van revolverhelden en indianen.

Waar hij de fantasie haalde bleef een raadsel want voor zover ik weet las hij nooit een boek, zelfs geen krant. Niet eens de kinderschoenen ontgroeid liep hij al vroeg in het voetspoor van de textielarbeiders die elke ochtend de bussen van de Belgische Spoorwegen namen met bestemming Galveston en andere weverijen en spinnerijen van de Gentse Wiedauwkaai. Wellicht werd zijn vertelmuze gevoed door de fotogalerie van Cinema Valentino waaraan iedereen zich toen vergaapte. Wellicht brouwde hij er improviserend en associërend onvoorspelbare en niet na te bootsen taferelen uit die hij met een onstuitbare woordenstroom over onze hoofden plengde. Buffalo Bill was de onoverwinnelijke vechter en minnaar, Sitting Bull daarentegen een door pijpenrook en teveel piekeren versufte malloot die zijn pijlen in gif doopte en nooit het open gevecht koos. Onbetamelijk geforceerd voerde Roger Tarzan ten tonele met frivole Jane in zijn kielzog, zomaar in het Wild Westdecor, tussen paarden, saloons en woestijncactussen. Omdat hij armen en benen gebruikte teneinde de spanning op te drijven, gingen ons straatje en de volkstuinen tot de enscenering behoren.

We zagen Bill over de graanakkers galopperen, hoorden de kerselaar kraken onder Tarzans gewicht en waagden ons na enkele moorddadige sluipaanvallen niet verder dan het menneken waar we meestal ballen trapten. Roger poetste pistolen met sprekende gebaren, legde ons zelfs een denkbeeldig wapen in de hand om het op een indiaan te richten die op het dak van de duiventil lag en die hij tot onze grote opluchting naar beneden knalde. Roger loog niet. Hij schiep een wereld waarin we wegdroomden tot ma er een eind aan maakte toen de boterhammen wachtten. Roger verdween spoorloos uit mijn gezichtsveld. Wat mij overigens bijbleef was de roerloos luisterende gestalte van zijn glimlachende zus. Ze wolkte een tuil van blonde haren om haar gezicht en tuitte een verzoekende mond. Die mond had de kleur van een rode roos.